Προσμονή – Άγχος – Ανυπομονησία διάχυτα συναισθήματα και όλα αυτά σε ένα τριήμερο.
Για εσάς, μπορεί ένα απλό ταξιδάκι στην συμπρωτεύουσα να σημαίνει διακοπές, ξεκούραση, διασκέδαση, γαστρονομικές απολαύσεις, αλλά για τον Αλκίνοο ήταν διαφορετικά. Συγκεκριμένα, δύο μήνες πριν όταν έμαθα για την αγωνιστική ημερίδα κολύμβησης, από τότε άρχισα διπλές και τριπλές καθημερινές προπονήσεις, άγχος να τα προλάβω όλα και να που ήρθε η ώρα να αποδείξω πόσο έτοιμος είμαι. Η ομάδα τέλεια, τα παιδιά φίλοι μου από παλιά, ο καιρός θεσπέσιος, άρα τι μένει να βγει, ο καλλίτερος μου εαυτός.
Και να, έφτασε η ώρα, τα αγωνίσματα αρχίζουν. Πρώτο πενηντάρι ύπτιο, χρυσό – δεύτερο 200άρι μικτή, χρυσό, τρίτο 50άρι ελεύθερο, ρεκόρ ατομικό και χρυσό, τέταρτο 400άρι ελεύθερο χρυσό. Σαν παραμύθι κλείνει η πρώτη ημέρα. Άραγε ήμουν εγώ, τα κατάφερα τόσο καλά ή ήταν κάποιος άλλος?
Και φτάνουμε επιτέλους και στο τελευταίο αγώνισμα της δεύτερης ημέρας. Δεν το πιστεύω, 5ό χρυσό, σαν να διαβάζω παραμύθι κι όμως είναι πραγματικότητα. Αρχίζω και τσιμπιέμαι, είμαι εγώ ή κάποιος άλλος, πονάω αλλά ναι είμαι εγώ, ο Αλκίνοος.
Και μετά ευχές, φωτογραφίες, αγκαλιές, αυτόγραφα κι όταν κλείνουν τα φώτα κι η νύχτα έρχεται και το ταξίδι τελειώνει, μένει μία γλυκόπικρη γεύση, άραγε όλα αυτά για να αποδείξω τί?
Αλκίνοος
.png)
